Δεν....

Σβηνουν τα χναρια σου απ τον οριζοντα,βαδιζοντας στα πολυχρωμα ψεμματα σου.Πινω,καπνιζω και αγγιζω την θαλασσα.Οι ωρες που περασαμε μαζι,γεματες λαμψη,φεγγουν στο σκοταδι για να βλεπω που βαδιζω.Κρατω την ανασα μου γιατι φοβαμαι...Σαν τα φιλια σου ο θανατος με αγκαλιαζει ζεστα,τα φωτα τρεμοπαιζουν.Αυπνος ο ουρανος,αφηνομαι στην νυχτα και ψαχνω την μορφη σου.Δεν υπαρχουν τοιχοι να γραψω,να ζωγραφισω εσενα,δεν υπαρχουν δρομοι να περπατησω μαζι σου και ουτε βρεχει ποια,να κανω ερωτα μαζι σου κατω απο τις σταγονες που κυλουσαν αγρια ομορφα πανω μας.Δεν υπαρχει τπτ,ομως εισαι παντου μεσα μου...

Αγαπα με..

Αναμνηση απ την μυρωδια σου και μια φωτογραφια σου.Οι ανθρωποι που αγαπησα και εχασα...μοναξια περα απ την ζωη μου.Χαλασματα σκετα,ερειπια,η μοιτα μου παραπαιει,λουλουδια μαραμενα,κατακοκκινα,ο χορος των αγγελων..Πες μου την ιστορια σου,να ζωντανεψει το ζωγραφισμενο τοπιο...Πες μου τι θες για να δακρυσεις και να κανεις τα κιτρινα φυλλα καταπρασινα...Πες μου πως νιωθεις για να αρχισει η μουσικη να πλημμυριζει τις ψυχες μας.Χαμογελα για να φερεις την ανοιξη,χαμογελα για να γκρεμισεις τον τοιχο μπροστα σου...Αγαπα με...

...........

Στιχοι τριγυρνουν στο μυαλο μου,μα εσυ γινεσαι ονειρο απιαστο.Ο ανεμος φυσαει περιεργα και σπρωχνει την ψυχη μου μαζι με τα φυλλα τα κιτρινισμενα,σε αδιακοπο ταξιδι,διχως προορισμο.Ειμαι ελευθερος μα παγιδευμενος.Εικονες μιας ζωης,στα ματια μου αλλαζουν,αγγιγμα απαλο στην καρδια,σαν μελωδια σε τοπιο ζωγραφικης.Μια σταγονα μοναχη,χαλαει την μορφη σου στα ματια μου και κυκαει στο προσωπο μου πρωτογνωρα.Χαζευω την γαληνη σου και η νυχτα μου γινεται θανατος χωρις την ανασα σου.Φυλαω το λιγο γαλαζιο του ουρανου στην τσεπη μου και το μισοφεγγαρο στα μαλλια σου.Το δωματιο εχει γινει σκοτεινο,διχως παραθυρα,γεματο θλιψη.Ομως μεσα απ την χαραμαδα της πορτας μου στελνεις το αρωμα σου,τραγουδας με την ανασα σου και δινεις τα χειλη σου στα δικα μου.Ανασα και φιλι ζωης.Απ την κολαση ρουφηξα την ζωη σου και απ τον παραδεισο εσενα...

Χωρις λογια

Ζωη υποταγμενη στα ονειρα τα ανεκπληρωτα.Εσυ φευγεις ατην ομιχλη με κεινο το καταλευκο φορεμα και ταραζεις τα ονειρα μου.οι λεξεις σου βουλιαζουν στο μυαλο μου επωδυνα.Με αφησες εδω οργισμενο,ελευθερο,αδυναμο,να γλυστραω στην νυχτα αναμεσα στ αστερια,γεματο με λεξεις που δεν μπορω ν αρθρωσω.Νεραιδα εσυ,αγγελος εγω χαμενος μεσα στους δαιμονες μου.Οι μνημες μαζευονται στην ψυχη μου με μια μυρωδια,εναν θορυβο,ενα δακρυ,μια ματια,ενα φιλι.ετσι απλα και λιτα,οπως ηρθες,οπως εφυγες.Χαθηκα στα δρομακια προσπαθωντας να στα δειξω,ναρκωμενος απ τα ματια σου,εθισμενος απ την μορφη σου.Αυριο θα ειναι μια αλλη μερα,ομως εγω θα ζησω,θα ζω...

Πως γινεται...

Αγγελος ολολευκος,χαδι η φωνη σου μεσα του....Πως γιναμε ετσι αληθεια...Εσυ να δακρυζεις και γω να νιωθω το δακρυ να κυλαει στο δικο μου προσωπο?πως γιναμε ετσι...Να αφηνω το νερο να κυλαει ποταμι στο σωμα μου και συ να νιωθεις πως κανουμε ερωτα?τοσο μακρυα....ποτισμενοι μεσα μας ο ενας με τον αλλον..η πρωινη και βραδυνη σκεψη....ομως τοσα αδιεξοδα...πως γιναμε ετσι?εγω να μετραω τα αστρα και συ να κανεις ευχη...εγω να σου στελνω το φεγγαρι για να λαμψεις και συ να το φυσας πανω μου να μπει μεσα στην ψυχη μου...Πως γινεται δυο ψυχες ναναι μια?πως γινεται ο ενας να χαμογελαει για τον αλλον και ο δευτερος να δακρυζει?εσυ και γω,δοσμενοι στην μοιρα,ναμαστε αλλου και δεμενοι μεταξυ μας,να ακουγεται μια ανασα και απο τους δυο....τρελλα ειναι...πως γινεται μου λες?ναμαστε δυο φυλλα στον ανεμο και με τον αερα να σιγοτραγουδαμε τον ιδιο σκοπο?πως γινεται να ταξιδευουμε στο ιδιο ταξιδι και να μην βρισκομαστε ποτε μου λες?πως γινεται να ζουμε το ιδιο παραμυθι και ο ενας να προσπαθει να μπει μεσα την ωρα που ο αλλος βγαινει απο αυτο?δεν μπορει...καπου θα συναντηθουμε....δεν μπορει καπου θα μυρισω το αρωμα σου...δεν μπορει καπου θα ακουσεις το χαμογελο μου....δεν μπορει....σε καποια ζωη δεν θα μας χωρισει τπτ...

ΓΟΡΓΟΝΑ

Εχεις αλλον παραδεισο ποια και γω την ιδια κολαση.Οπου και νασαι ομως θαμαι αγγελος της καρδιας σου.Εδωσες χρωμα στον αερα που ανεπνεα,εδωσες σωμα σε καθε μου φαντασιωση,εδωσες φωνη σε καθε τι αφωνο...Εδωσες χτυπο σε σταματημενη καρδια.Μια χουφτα αμμο στην ερημο μου την γεμισες νερο,να ξεδιψασω,να ζησω λιγο παραπανω.Στο σωμα μου θα χαραξω χιλιες φορες το ονομα σου για να το βλεπεις απ οπου κι αν πετας.Δεν εχω αλλη αντοχη.Θελω να τρεξω,να ξαναμπω μεσα στο παραμυθι,να συναντησω ξανα την νεραιδα μου,ομως παντου εχει συρματοπλεγματα και ματωνω.Ξερω πως αν δεν ακουσω ξανα την φωνη σου να ξεπηδα απο παντου,αν δεν μου την φερει πισω ο ουρανος,τα ποταμια,τα πλοια και ο αερας,τοτε το νερο θα γινει λασπη στο στομα μου,η καρδια και η ψυχη μου θα νεκρωσουν.Θα γινω παλι ο αγγελος με τα φτερα πεσμενα και τα χερια δεμενα,να περιμενω στην επομενη ζωη μου να σε ξεβρασει το κυμα σαν γοργονα..

Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ...

Υπερηφανος,αλλα αμετοχος,αρνουμενος να υποκυψω,ακολουθησα την μοιρα μου.Βυθιστηκα στα γεγονοτα των καθημερινων μου παροξυσμων...Γυρισα πισω ακολουθοντας το μονοπατι της φθορας.Ολα φανταζουν τοσο εξαθλιωμενα...Φευγω σαν το φαντασμα,μεσα στην φθορα του χρονου,με τα χειλη σφιγμενα και με την πιστη μου αφοσιωμενη στο μαυρο...Και την νυχτα μετρωντας τ αστερια θα αποκοιμηθω στα ονειρα των στεναγμων.Καποιος αερας με συντροφευει και τσακιζει το κορμι μου.Κανει τον ουρανο να πεφτει πανω μου συννεφιασμενος.Ο θορυβος,η κινηση η επαναληψη και οι νυχτες της απομακρυνσης,αφηνουν τα ιχνη τους πανω μου.Ο χωρισμος των λεξεων ειναι αναποφευκτος.Τα ανεκπληρωτα ονειρα που δεν βρηκα ποτε.Ο καθρεφτης ραγησε στην μορφη μου μπροστα στην αθεατη πλευρα των παθων...Την τελευταια ανασα μου,μου την κλεβει αυτη η νυχτα και αρχιζω σαν φαντασμα να τριγυρναω στο τοπιο του παραμυθιου που εχει ηδη τελειωσει.Ο χρονος κυλαει αντιστροφα.Οι λεξεις μου ζωντανες μα νεκρικες,χτυπανε στον τοιχο του δωματιου.Τα μαυρα μου τριανταφυλλα σαγηνευουν τον θανατο και φυγαδευουν την ζωη μου,με μια αναμνηση,την δικη σου...Εχω μεινει μια φιγουρα κολλημενη στο χτες και ο αγγελος ανοιγει τα φτερα του στην απογνωση..

Εξαφανιζομαι...

Καθε βραδυ ψαχνω να βρω την ελπιδα μου...Το νοημα ειναι το ιδιο,το ονομα το ιδιο.Οι μνημες νεκρωνουν.Το αιμα στα ματια κυλαει απαρατηρητα στον ιδιο παλιο δρομο...Εμειναν εκεινα τα μαυρα τριανταφυλλα να μου θυμιζουν.παντα ζωντανα την υπαρξη σου...Η καρδια πλημμυρισμενη απο σενα,τι να κανει κι αυτη,κρεμεται απ το χαμογελο σου και τον αγγελο σου...Το παραμυθι τελειωνει...ο ηρωας αργοπεθαινει...Αποψε κοιμηθηκα αγκαλια με τον εναστρο ουρανο.Με σκεπασε να μην κρυωνω απ την σιωπη που εχω μαρμαρωσει...Το λιμανι του νησιου,η θαλασσα,η αμμος που περπατας,η πεταλουδα η πολυχρωμη πανω στο λουλουδι,που χορευει,φυγαν μεσα στο γκριζο που επανηλθε...Εμεινε το αρωμα σου,να μου θυμιζει την ανοιξη,η φωνη και το γελιο σου σε καθε τι αστειο,να μου θυμιζουν τα χρωματα της ζωης...και το ειδωλο μου στον καθρεφτη να μου θυμιζει πως το γυαλι σπαει...και γω εξαφανιζομαι...

Μονο εγω

Χτιζω καινουργιο κοσμο και ανατρεπω τα παντα.Επιστρεφω στα ονειρα.Γινομαι σκονη και σκορπιζομαι παντου μηπως σε βρω.Ο χρονος τρεχει και με γεμιζει πληγες και πανω ριχνει αλατι,ομως δεν με νοιαζει ποια.Μου φαινεται ολογλυκος ο πονος και γω χαμογελαω.Η μυρωδια του παρελθοντος ειναι ακομα εντονη και προσπαθει να βαρυνει την ανασα μου.Ομως εγω αντιστεκομαι και χαμογελαω ξανα και ξανα,γιατι στα ματια σου ταξιδευω σημερα.Στο χωρις ρυτιδες προσωπο σου χτιζω το αυριο και ξαναγεννιεμαι.Στα οχι..τα γλυκοπικρα σου βρισκω τους δρομους της ζωγραφιας και περπατω μοναχος χωρις να με νοιαζει.Ο αγγελος σου απελευθερωνεται και πεταει πλαι μου.Το αιμα των δακρυων σταματα.Με τις λεξεις σου συλλαβιζω τα χρωματα γυρω μου.Κανεις δεν μπορει να μου στερησει το ταξιδι της ζωης μου διπλα σου,μεσα σου...κανεις...ουτε εσυ...Μονο εγω...

ΧΑΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Καθομαι και κοιταω το σκοταδιπου απλωνεταικαι σκεφτομαι οτι ο χρονος σταματαει καπου εκει...Κανεις δεν ξερει που σταματαει οταν σου χαριζω την καρδια μου και σου κραταω σφιχτα το χερι.Κανεις δεν ξερει την ωρα που ταξιδευω ερωτικα μαζι σου και χανομαι στο ονειρο,σαν ναναι η πρωτη μου φορα...Το παρελθον με την μυστικη σιωπη μου,αργοσβηνει στους δρομους που περπατησα.Και υστερα εσυ...εσυ...σαν λουλουδι κλεισμενο μεσα σε παγο,σαν ανεμος που σαρωσε τα μεσα μου,σαν λιμνη κρυσταλλινη που κρυβει μεσα της νουφαρα.Σαν οραμα που γκρεμιζει τους τοιχους της ψυχης μου.Εσυ...εγω...γινομαστε σχεδον ενα...Ομως τα χαμενα ονειρα δεν ειναι παντα χαρουμενα,υπαρχουν και εφιαλτες,που πονανε,πονανε πολυ...και γω τρεμω σαν παιδι...Και αν γυρισεις να φυγεις μακρυα,γιατι δεν θα υπαρχει τπτ εδω να μαθεις...Θα κρατησω οσα εζησα σαν μια ελπιδα,σφιχτα.Μια γκριζα αγκαλια,ενα τραγουδι της νυχτας ακομα και θα σηκωσω τα χερια μου ψηλα,εκει που πεταγα για να λυτρωθω στην προηγουμενη ζωη μου

ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Μη μετρας την αγαπη μου,απλα δεξου την.Ενωσε τα χειλη σου στα δικα μου κατω απ τον καθρεφτη της νυχτας και γινε ποταμι να με παρασυρεις,μετρωντας τ αστερια πανω στην θαλασσα.Γινε σκια πανω στο σωμα μου και μη μετρας πληγες παρα μονο γινε ο αγγελος μου και σβηστες.Το φεγγαρι κομματιασμενο μα γεματο ερωτα,φεγγει τα προσωπα μας.Τις πρωτες σου λεξεις τις εκανα τραγουδι και το ψιθυριζω.Με μια ψυχη δανεικη χαμογελαω.Ενα κομματι φεγγαρι στο δινω απλοχερα και πανω εχει καρφωμενη την καρδια μου....

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Θα χαθω και παλι στα ματια σου και θα κανω μια βολτα στο χαμογελο σου.Ηξερα πως ολα τα σπανια στο τελος σε πληγωνουν.Γι αυτο και οι πληγες σε πονανε γλυκα σαν να μην θες να κλεισουν.Οι αισθησεις οργιαζουν μεσα στα κρυμμενα γαλαζια ονειρα μας.Με παθος περισσιο στο κορμι μου χαραζω οτι δεν ελπιζω τπτ.Και συ σαν ουρανος με μια διαπλατη αγκαλια μου χαμογελας και απομακρυνεσαι.Αλλοιμονο,τα χρωματα ξεπηδουν μεσα απο το μαυρο.Η ανασα μου βαραινει στην θυμηση σου.Το χαμογελο της γλυκιας ζωης σου,σβηνει σιγα σιγα.Το δακρυ δεν ειναι ποτε τυχαιο ειτε απο χαρα που σε ερωτευτηκα,ειτε απο λυπη που σε εχασα.και αυτη η καρδια,ξαναπαιρνει το προηγουμενο χρωμα της,το μαυρο.Ρουφαει μεσα της ολα τα χρωματα που τοχαν σκισει και οι ψυχες μας χανονται,αφου ειχα ξεχασει πως ποτε δεν συναντιουνται,παρα μονο για λιγο οταν ερωτευομαστε.Θα παλεψω παλι με τους εφιαλτες μου,θα κλεισω τα ποδια ψηλα,θα ακουμπησω πανω τους το κεφαλι μου και θα αποκοιμηθω μηπως ξαναρθει ο παραδεισος..

Krata me

mesa sta oneira mou eisai i poio megali amartia.Ta vafeis ki afta mple,kokkina,kitrina,prasina..Stamatoun oi vrohes gia na se aggixw,na se akousw,na se filisw ta heili sou....To swma mou aplwmeno katw san tin psili ammo tis thalassas.Hilies mia mia nihtes koitaw tin selini kai t asteria tremopaizoun.Kilas mesa mou san nero kai anatrihiazw stin morfi sou.Ola ta aisthimata tou kosmou htipoun tin kardia mou san tragoudi apo palia...Me aggizeis pantou,ekei pou ponousa kai eiha xehasei ti simainei afto...Niwthw tin anasa sou na me gemizei me ola ta spania kala tou kosmou.Krata me mi me afiseis na figw...den thelw na hathei opws ola ta spania...krata me....

EΙΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ

Εισαι ακομα εδω.Το αρωμα του δερματος σου ποτιζεται στο κορμι μου και την ζεστη ανασα σου νιωθω στο αυτι μου.Που εισαι?νιωθω κενος μακρυα σου και ειναι λες και κανω ερωτα απο θλιψη.εγινες ενα με τον κηπο του παραδεισου στην καρδια μου.Αφηνω το μυαλο και το κορμι μου να ταξιδεψουν και βλεπω τις ψυχες μας να χορευουν σφιχτα αγκαλιασμενες και να τρεμουν.Τα χρωματα εχουν πιει την αβυσσο γυρω μου.Θελω να σταματησω τον χρονο και να νιωθω παντα ετσι σαν εφηβος στην αγκαλια σου,να γευτω τα χειλη σου τα διψασμενα.Θελω να ταξιδεψω με ενα συννεφο μεσα απο τα ματια σου στον κοσμο ολο.Τον κοσμο σου...Ζωγραφιζω το ουρανιο τοξο με χρωματα απο την φωνη και το χαμογελο σου.Εγινες η μουσα μου και αντικρυζω την θαλασσα μαζι σου,σε μια νυχτα με πανσεληνο.Πιανω το κοχυλι που με χαμογελο ψαρεψες και σου φωναζω δυνατα σ αγαπω...μεχρι να πεσει ενα αστερι,να κανεις μια ευχη...

Κανεις δεν εμαθε για μενα

Ο ερωτας δονηθηκε μεσα μου.Οι δρομοι μοιαζουν πυρακτωμενοι στο ταξιδι μου πανω στα συννεφα.Χρωματα πολλα εσκιζαν το γκριζο τ ουρανου.Η μνημη μου διαγραφηκε απ τις χαμενες ευκαιριες και επιασα πρωτη φορα ενα αστρο που τρεμοσβηνε.Με ευχαριστησε μεσα απ το χαμογελο σου...Κλειδωσα την ψυχη μου και ζωγραφισα πανω σου χιλιαδες ροδοπεταλα που κοβοντας τα ματωσαν τα χερια μου.Βαθια στο πελαγος ξεχασμενα τραγουδια τρυπησαν το μυαλο μου.Το ξερω ποια...το πλοιο της γραμμης μεταφερει τον τελευταιο επιβατη,εμενα...Ο ανεμος σκορπισε το μελλον μου στα χιλια κομματια...που θα τα βρω ποια...Η οπτασια σου ανεμιζει σε ενα ερημονησι...το βλεμμα σου φωτεινο...Γυρισα και κουνησα το χερι μου,αποχαιρετοντας σε...Απο καπου εκει μακρυα ακουσα ενα τελευταιο τραγουδι στον σκοπο ενος αγγελου...Το πλοιο χαθηκε στον οριζοντα σαν να ναυαγησε...Κανεις δεν εμαθε για μενα..

Αντιο

Η ψυχη μου χορευει και τρεμει.Σ αυτες τις στιγμες αφηνω το μυαλο και το κορμι μου μεσα στ αγκαθια.Ο αγγελος μου πληγωνει τα δικα του φτερα.Το φως της πανσεληνου ραγησε μεσα μου.Την κολαση την γεμισες με ανθη και τον παραδεισο με φωτιες.Τα ματια μου κοκκινα,πλημμυρα μεσα στο φως του χρονου.Οι ερωτες σερνονται στα φυλλα μεσα στον ανεμο ταξιδευοντας σε αλλες ηπειρους.Βρηκαν κι αυτοι τον ηχο στο ψεμμα των λεξεων,που σαν αγγελος τραγουδουσες.Σε βρηκα στο σωμα μου πεθαμενη μα αθανατη.Ησουν εκει μα ξεραμε πως θα φευγες την ωρα που τα νυχια σου εσκιζαν την σαρκα μου πανω στο ερωτικο ταξιδι μιας τελευταιας Κυριακης.Ετσι με ειχες,ετσι χορεψες πανω μου,πατωντας στα χρωματα της ψυχης μου,γραφοντας ενα αντιο με μαυρο χρωμα

Σ αναζητω...

Σ αναζητω στον βυθο της θαλασσας αναμεσα σε πολυχρωμα ψαριακαι χαμενα ναυαγια.Σ αναζητω πανω στα συννεφα που βιαστικα ταξιδεουν μεσα στην ψυχη μου.Σ αναζητω στο προσωπο μου,κοιτωντας τον καθρεφτη,αναμεσα σε ρυτιδες που ο χρονος με αγγιξε.Σ αναζητω αναμεσα σε κεινες τις μανες που κρατανε τα αθωα παιδακια με τα αγγελικα προσωπα,απ το χερι και τα πηγαινουν βολτα στον κοσμο που ακομα ειναι πολυχρωμος για αυτα.Σ αναζητω αναμεσα στα αρωματα της ζωης,που καταπινουν την οσφρηση μου και κυλουν στο αιμα και τους πνευμονες μου σαν φαρμακο.Σ αναζητω αναμεσα στις λεξεις ολου του κοσμου,τις χιλιαδες,που καταληγουν στο ιδιο νοημα....για να φωναξω...σ αγαπω...

ΑΝΤΙΟ

Ενα παραμυθι με απουσια της ηρωιδας...θρυμματιζει τον κοσμο γυρω μου.Η αβυσσος των χρωματων κλειδωνεται μεσα στην μονοτονη ομιχλη και το μελαγχολικο γκριζο που στελνει κατευθειαν πανω μου τις σταλες του,γεματες μυρωδιες απ το χωμα που ποτιζεται.Ενας αερας συντροφευει το προσωπο μου και κανει τις σταλες των ματιων μου να κρυσταλλιζουν σαν διαμαντια πεφτοντας στα χερια μου.Εγω που καποτε μιλουσα για την θαλασσα τωρα κοιταω αλλου.Εγω που υμνουσα το φεγγαρι τωρα κοιταω την βροχη που ποτιζει την ψυχη μου.Διαφανο πεπλο η ομιχλη γυρω μου,υφαινει την ψυχη μου.Η νυχτα κλεβει την ανασα μου.Ενα φιλι στα χειλη το τελευταιο αντιο....Αλλαζω τον κοσμο στο ειπα?

......

Xαμηλωσα μεσα μου την ενταση της σιωπης,καθως σε ειδα να πετας το κατακοκκινο φορεμα της φωτιας απο πανω σου και να λαμπεις ολογυμνη στο φως του φεγγαριου,ποιο πολυ κι απ την θαλασσα που χρυσαφιζει.Το νυχτολουλουδο μυρισε ανοιξη μπροστα σου,ομως ησουν εσυ που η μυρωδια σου εσκιζε τον αερα.Πισω απ τα σημαδια που αφηνει ο χρονος πανω μου,ανοιξα την πορτα και ειδα οτι υπηρχε μελλον μεσα απ αυτην.Ο οριζοντας γυριζει πισω τα αστεγα ονειρα μου και σε βλεπω στην βροχη να χορευεις και να σαγηνευεις τις σταλες που πεφτουν και αγκαλιαζουν το κορμι σου.Τα ονειρα μου λιμνιασμενος ποθος,μεσα στο μονοτονο γκρι που γεμιζει χρωματα καθε φορα στην θυμηση σου.Αλλη μια φορα απεναντι απ τον καθρεφτη θα αντικρυσω τα βασανα της μερας και της νυχτας που μπαινουν μεσα στην ζωη των παραμυθιων και των γλυκων ονειρων.Η νεραιδα πεταξε απο μεσα μου αναλαφρα μαζι με τους παλμους της καρδιας μου και χαθηκε στο φορεμα τ ουρανου,ντυμενη στ αστερια....

....

To dakri sou himmeno mesa sto potami,ena gialino potami.Ta matia sou mple,meta prasina,meta kastana,ta hrwmata tis iridas adanakloun panw tou.i osmi sou anadietai pantou se oli tin fisi,kapoia mageia hameni sta dromakia pou htes perpatousame kai sou kratousa sfihta to heri.San paidi se niwthw hwmeno stin aggalia mou,na sou haidevw ta mallia kai na sou psithirizw tragoudi apalo.San ginaika se nostalgw na horeveis mesa mou ton poio aisthisiako,erwtiko horo...Pou nasai twra?Se dasos apatito, na treheis san lefko atithaso alogo mesa stin olozwdani fisi,anamesa se xwtika kai kravges agriwn pouliwn?Se thalasses agriemenes na kolimpas san gorgona pou ehei hasei ton dromo tis?Tin akouw tin kardia sou kai niwthw to hadi sou,san se taxidi me mihani tou hronou,san ta sinnefa na se taxidepsan dipla mou kai na se erixan me prwtognwro tropo me tin vrohi,sto poio gliko taxidi tis zwis.Meine plai mou....

ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ(ΓΙΑ ΤΟ Ε ΖΩΗΣ)

Tha s agapaw ki as me pethaineis.Sta vrahia tha tedwnw tou violiou tis hordes kai tha skorpaw tis stahtes mou san rodopetala,panw stin thalassa.Skarfalwmenos se enan vraho,tha plisiasw ena mikro kommati ouranou kai tha sou zwgrafisw to ouranio toxo gia na hamogelas.Tha diwxw olous tous mavrous daimones mesa ap tin kardia sou kai tha tin dw na fterougizei,paizontas me tous htipous tis rithmous mias balladas pou kapote tragoudouses.Pws mporw poia na se aggixw?Pws mporw na sou dwsw diastasi,etsi aerini opws eisai?pws na parw tin lampsi ap ta mallia sou,afou eimai thabwmenos ap to ologliko hamogelo sou?Ki an kathe sineffo pou perase ap tin zwi mou,einai kommati tou eaftou mou,ki an kathe panselinos pou efige,itan kathe skepsi mou,tha stiopsw tis kardias mou to apostagma kai tha sto harisw,gia panta diko sou,sta heria sou kai tin psihi sou...

Hameno minima

Tha grapsw pws kapote oneireftika mia mikri vrohi,pou potize to hwma kai thabwnan ta matia mou giati kratousa to heri sou.Tha grapsw pws hathikan oi lexeis koitazantas mia zwgrafia,to proswpo sou,pou den alloiwthike ap to nero,alla o pinakas egine spanios ap tin omorfia sou.Me ti dikaiwma se skeftomai,afou se ediwxa makria?kai oi stahtes potisan to kormi mou?Me ti dikaiwma eimai akoma potismenos ap to arwma sou kai tis stigmes pou vithizomai mesa sou,sto spanio taxidi tou erwta?Afinw ta ftera na me taxidepsoun kai ta kimata na me parasiroun dipla sou.Isws etsi xanakouseis tous palmous pou argopethainoun kai mou dwseis to fili tis zwis.Se ena mpoukali taxidemeno pare to hameno..minima.