Εξαφανιζομαι...

Καθε βραδυ ψαχνω να βρω την ελπιδα μου...Το νοημα ειναι το ιδιο,το ονομα το ιδιο.Οι μνημες νεκρωνουν.Το αιμα στα ματια κυλαει απαρατηρητα στον ιδιο παλιο δρομο...Εμειναν εκεινα τα μαυρα τριανταφυλλα να μου θυμιζουν.παντα ζωντανα την υπαρξη σου...Η καρδια πλημμυρισμενη απο σενα,τι να κανει κι αυτη,κρεμεται απ το χαμογελο σου και τον αγγελο σου...Το παραμυθι τελειωνει...ο ηρωας αργοπεθαινει...Αποψε κοιμηθηκα αγκαλια με τον εναστρο ουρανο.Με σκεπασε να μην κρυωνω απ την σιωπη που εχω μαρμαρωσει...Το λιμανι του νησιου,η θαλασσα,η αμμος που περπατας,η πεταλουδα η πολυχρωμη πανω στο λουλουδι,που χορευει,φυγαν μεσα στο γκριζο που επανηλθε...Εμεινε το αρωμα σου,να μου θυμιζει την ανοιξη,η φωνη και το γελιο σου σε καθε τι αστειο,να μου θυμιζουν τα χρωματα της ζωης...και το ειδωλο μου στον καθρεφτη να μου θυμιζει πως το γυαλι σπαει...και γω εξαφανιζομαι...