ΓΟΡΓΟΝΑ

Εχεις αλλον παραδεισο ποια και γω την ιδια κολαση.Οπου και νασαι ομως θαμαι αγγελος της καρδιας σου.Εδωσες χρωμα στον αερα που ανεπνεα,εδωσες σωμα σε καθε μου φαντασιωση,εδωσες φωνη σε καθε τι αφωνο...Εδωσες χτυπο σε σταματημενη καρδια.Μια χουφτα αμμο στην ερημο μου την γεμισες νερο,να ξεδιψασω,να ζησω λιγο παραπανω.Στο σωμα μου θα χαραξω χιλιες φορες το ονομα σου για να το βλεπεις απ οπου κι αν πετας.Δεν εχω αλλη αντοχη.Θελω να τρεξω,να ξαναμπω μεσα στο παραμυθι,να συναντησω ξανα την νεραιδα μου,ομως παντου εχει συρματοπλεγματα και ματωνω.Ξερω πως αν δεν ακουσω ξανα την φωνη σου να ξεπηδα απο παντου,αν δεν μου την φερει πισω ο ουρανος,τα ποταμια,τα πλοια και ο αερας,τοτε το νερο θα γινει λασπη στο στομα μου,η καρδια και η ψυχη μου θα νεκρωσουν.Θα γινω παλι ο αγγελος με τα φτερα πεσμενα και τα χερια δεμενα,να περιμενω στην επομενη ζωη μου να σε ξεβρασει το κυμα σαν γοργονα..