Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

ΓΟΡΓΟΝΑ

Εχεις αλλον παραδεισο ποια και γω την ιδια κολαση.Οπου και νασαι ομως θαμαι αγγελος της καρδιας σου.Εδωσες χρωμα στον αερα που ανεπνεα,εδωσες σωμα σε καθε μου φαντασιωση,εδωσες φωνη σε καθε τι αφωνο...Εδωσες χτυπο σε σταματημενη καρδια.Μια χουφτα αμμο στην ερημο μου την γεμισες νερο,να ξεδιψασω,να ζησω λιγο παραπανω.Στο σωμα μου θα χαραξω χιλιες φορες το ονομα σου για να το βλεπεις απ οπου κι αν πετας.Δεν εχω αλλη αντοχη.Θελω να τρεξω,να ξαναμπω μεσα στο παραμυθι,να συναντησω ξανα την νεραιδα μου,ομως παντου εχει συρματοπλεγματα και ματωνω.Ξερω πως αν δεν ακουσω ξανα την φωνη σου να ξεπηδα απο παντου,αν δεν μου την φερει πισω ο ουρανος,τα ποταμια,τα πλοια και ο αερας,τοτε το νερο θα γινει λασπη στο στομα μου,η καρδια και η ψυχη μου θα νεκρωσουν.Θα γινω παλι ο αγγελος με τα φτερα πεσμενα και τα χερια δεμενα,να περιμενω στην επομενη ζωη μου να σε ξεβρασει το κυμα σαν γοργονα..

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ...

Υπερηφανος,αλλα αμετοχος,αρνουμενος να υποκυψω,ακολουθησα την μοιρα μου.Βυθιστηκα στα γεγονοτα των καθημερινων μου παροξυσμων...Γυρισα πισω ακολουθοντας το μονοπατι της φθορας.Ολα φανταζουν τοσο εξαθλιωμενα...Φευγω σαν το φαντασμα,μεσα στην φθορα του χρονου,με τα χειλη σφιγμενα και με την πιστη μου αφοσιωμενη στο μαυρο...Και την νυχτα μετρωντας τ αστερια θα αποκοιμηθω στα ονειρα των στεναγμων.Καποιος αερας με συντροφευει και τσακιζει το κορμι μου.Κανει τον ουρανο να πεφτει πανω μου συννεφιασμενος.Ο θορυβος,η κινηση η επαναληψη και οι νυχτες της απομακρυνσης,αφηνουν τα ιχνη τους πανω μου.Ο χωρισμος των λεξεων ειναι αναποφευκτος.Τα ανεκπληρωτα ονειρα που δεν βρηκα ποτε.Ο καθρεφτης ραγησε στην μορφη μου μπροστα στην αθεατη πλευρα των παθων...Την τελευταια ανασα μου,μου την κλεβει αυτη η νυχτα και αρχιζω σαν φαντασμα να τριγυρναω στο τοπιο του παραμυθιου που εχει ηδη τελειωσει.Ο χρονος κυλαει αντιστροφα.Οι λεξεις μου ζωντανες μα νεκρικες,χτυπανε στον τοιχο του δωματιου.Τα μαυρα μου τριανταφυλλα σαγηνευουν τον θανατο και φυγαδευουν την ζωη μου,με μια αναμνηση,την δικη σου...Εχω μεινει μια φιγουρα κολλημενη στο χτες και ο αγγελος ανοιγει τα φτερα του στην απογνωση..

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Εξαφανιζομαι...

Καθε βραδυ ψαχνω να βρω την ελπιδα μου...Το νοημα ειναι το ιδιο,το ονομα το ιδιο.Οι μνημες νεκρωνουν.Το αιμα στα ματια κυλαει απαρατηρητα στον ιδιο παλιο δρομο...Εμειναν εκεινα τα μαυρα τριανταφυλλα να μου θυμιζουν.παντα ζωντανα την υπαρξη σου...Η καρδια πλημμυρισμενη απο σενα,τι να κανει κι αυτη,κρεμεται απ το χαμογελο σου και τον αγγελο σου...Το παραμυθι τελειωνει...ο ηρωας αργοπεθαινει...Αποψε κοιμηθηκα αγκαλια με τον εναστρο ουρανο.Με σκεπασε να μην κρυωνω απ την σιωπη που εχω μαρμαρωσει...Το λιμανι του νησιου,η θαλασσα,η αμμος που περπατας,η πεταλουδα η πολυχρωμη πανω στο λουλουδι,που χορευει,φυγαν μεσα στο γκριζο που επανηλθε...Εμεινε το αρωμα σου,να μου θυμιζει την ανοιξη,η φωνη και το γελιο σου σε καθε τι αστειο,να μου θυμιζουν τα χρωματα της ζωης...και το ειδωλο μου στον καθρεφτη να μου θυμιζει πως το γυαλι σπαει...και γω εξαφανιζομαι...

Μονο εγω

Χτιζω καινουργιο κοσμο και ανατρεπω τα παντα.Επιστρεφω στα ονειρα.Γινομαι σκονη και σκορπιζομαι παντου μηπως σε βρω.Ο χρονος τρεχει και με γεμιζει πληγες και πανω ριχνει αλατι,ομως δεν με νοιαζει ποια.Μου φαινεται ολογλυκος ο πονος και γω χαμογελαω.Η μυρωδια του παρελθοντος ειναι ακομα εντονη και προσπαθει να βαρυνει την ανασα μου.Ομως εγω αντιστεκομαι και χαμογελαω ξανα και ξανα,γιατι στα ματια σου ταξιδευω σημερα.Στο χωρις ρυτιδες προσωπο σου χτιζω το αυριο και ξαναγεννιεμαι.Στα οχι..τα γλυκοπικρα σου βρισκω τους δρομους της ζωγραφιας και περπατω μοναχος χωρις να με νοιαζει.Ο αγγελος σου απελευθερωνεται και πεταει πλαι μου.Το αιμα των δακρυων σταματα.Με τις λεξεις σου συλλαβιζω τα χρωματα γυρω μου.Κανεις δεν μπορει να μου στερησει το ταξιδι της ζωης μου διπλα σου,μεσα σου...κανεις...ουτε εσυ...Μονο εγω...

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

ΧΑΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Καθομαι και κοιταω το σκοταδιπου απλωνεταικαι σκεφτομαι οτι ο χρονος σταματαει καπου εκει...Κανεις δεν ξερει που σταματαει οταν σου χαριζω την καρδια μου και σου κραταω σφιχτα το χερι.Κανεις δεν ξερει την ωρα που ταξιδευω ερωτικα μαζι σου και χανομαι στο ονειρο,σαν ναναι η πρωτη μου φορα...Το παρελθον με την μυστικη σιωπη μου,αργοσβηνει στους δρομους που περπατησα.Και υστερα εσυ...εσυ...σαν λουλουδι κλεισμενο μεσα σε παγο,σαν ανεμος που σαρωσε τα μεσα μου,σαν λιμνη κρυσταλλινη που κρυβει μεσα της νουφαρα.Σαν οραμα που γκρεμιζει τους τοιχους της ψυχης μου.Εσυ...εγω...γινομαστε σχεδον ενα...Ομως τα χαμενα ονειρα δεν ειναι παντα χαρουμενα,υπαρχουν και εφιαλτες,που πονανε,πονανε πολυ...και γω τρεμω σαν παιδι...Και αν γυρισεις να φυγεις μακρυα,γιατι δεν θα υπαρχει τπτ εδω να μαθεις...Θα κρατησω οσα εζησα σαν μια ελπιδα,σφιχτα.Μια γκριζα αγκαλια,ενα τραγουδι της νυχτας ακομα και θα σηκωσω τα χερια μου ψηλα,εκει που πεταγα για να λυτρωθω στην προηγουμενη ζωη μου