ΧΑΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Καθομαι και κοιταω το σκοταδιπου απλωνεταικαι σκεφτομαι οτι ο χρονος σταματαει καπου εκει...Κανεις δεν ξερει που σταματαει οταν σου χαριζω την καρδια μου και σου κραταω σφιχτα το χερι.Κανεις δεν ξερει την ωρα που ταξιδευω ερωτικα μαζι σου και χανομαι στο ονειρο,σαν ναναι η πρωτη μου φορα...Το παρελθον με την μυστικη σιωπη μου,αργοσβηνει στους δρομους που περπατησα.Και υστερα εσυ...εσυ...σαν λουλουδι κλεισμενο μεσα σε παγο,σαν ανεμος που σαρωσε τα μεσα μου,σαν λιμνη κρυσταλλινη που κρυβει μεσα της νουφαρα.Σαν οραμα που γκρεμιζει τους τοιχους της ψυχης μου.Εσυ...εγω...γινομαστε σχεδον ενα...Ομως τα χαμενα ονειρα δεν ειναι παντα χαρουμενα,υπαρχουν και εφιαλτες,που πονανε,πονανε πολυ...και γω τρεμω σαν παιδι...Και αν γυρισεις να φυγεις μακρυα,γιατι δεν θα υπαρχει τπτ εδω να μαθεις...Θα κρατησω οσα εζησα σαν μια ελπιδα,σφιχτα.Μια γκριζα αγκαλια,ενα τραγουδι της νυχτας ακομα και θα σηκωσω τα χερια μου ψηλα,εκει που πεταγα για να λυτρωθω στην προηγουμενη ζωη μου