Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ...

Υπερηφανος,αλλα αμετοχος,αρνουμενος να υποκυψω,ακολουθησα την μοιρα μου.Βυθιστηκα στα γεγονοτα των καθημερινων μου παροξυσμων...Γυρισα πισω ακολουθοντας το μονοπατι της φθορας.Ολα φανταζουν τοσο εξαθλιωμενα...Φευγω σαν το φαντασμα,μεσα στην φθορα του χρονου,με τα χειλη σφιγμενα και με την πιστη μου αφοσιωμενη στο μαυρο...Και την νυχτα μετρωντας τ αστερια θα αποκοιμηθω στα ονειρα των στεναγμων.Καποιος αερας με συντροφευει και τσακιζει το κορμι μου.Κανει τον ουρανο να πεφτει πανω μου συννεφιασμενος.Ο θορυβος,η κινηση η επαναληψη και οι νυχτες της απομακρυνσης,αφηνουν τα ιχνη τους πανω μου.Ο χωρισμος των λεξεων ειναι αναποφευκτος.Τα ανεκπληρωτα ονειρα που δεν βρηκα ποτε.Ο καθρεφτης ραγησε στην μορφη μου μπροστα στην αθεατη πλευρα των παθων...Την τελευταια ανασα μου,μου την κλεβει αυτη η νυχτα και αρχιζω σαν φαντασμα να τριγυρναω στο τοπιο του παραμυθιου που εχει ηδη τελειωσει.Ο χρονος κυλαει αντιστροφα.Οι λεξεις μου ζωντανες μα νεκρικες,χτυπανε στον τοιχο του δωματιου.Τα μαυρα μου τριανταφυλλα σαγηνευουν τον θανατο και φυγαδευουν την ζωη μου,με μια αναμνηση,την δικη σου...Εχω μεινει μια φιγουρα κολλημενη στο χτες και ο αγγελος ανοιγει τα φτερα του στην απογνωση..