ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Θα χαθω και παλι στα ματια σου και θα κανω μια βολτα στο χαμογελο σου.Ηξερα πως ολα τα σπανια στο τελος σε πληγωνουν.Γι αυτο και οι πληγες σε πονανε γλυκα σαν να μην θες να κλεισουν.Οι αισθησεις οργιαζουν μεσα στα κρυμμενα γαλαζια ονειρα μας.Με παθος περισσιο στο κορμι μου χαραζω οτι δεν ελπιζω τπτ.Και συ σαν ουρανος με μια διαπλατη αγκαλια μου χαμογελας και απομακρυνεσαι.Αλλοιμονο,τα χρωματα ξεπηδουν μεσα απο το μαυρο.Η ανασα μου βαραινει στην θυμηση σου.Το χαμογελο της γλυκιας ζωης σου,σβηνει σιγα σιγα.Το δακρυ δεν ειναι ποτε τυχαιο ειτε απο χαρα που σε ερωτευτηκα,ειτε απο λυπη που σε εχασα.και αυτη η καρδια,ξαναπαιρνει το προηγουμενο χρωμα της,το μαυρο.Ρουφαει μεσα της ολα τα χρωματα που τοχαν σκισει και οι ψυχες μας χανονται,αφου ειχα ξεχασει πως ποτε δεν συναντιουνται,παρα μονο για λιγο οταν ερωτευομαστε.Θα παλεψω παλι με τους εφιαλτες μου,θα κλεισω τα ποδια ψηλα,θα ακουμπησω πανω τους το κεφαλι μου και θα αποκοιμηθω μηπως ξαναρθει ο παραδεισος..