ΑΝΤΙΟ

Ενα παραμυθι με απουσια της ηρωιδας...θρυμματιζει τον κοσμο γυρω μου.Η αβυσσος των χρωματων κλειδωνεται μεσα στην μονοτονη ομιχλη και το μελαγχολικο γκριζο που στελνει κατευθειαν πανω μου τις σταλες του,γεματες μυρωδιες απ το χωμα που ποτιζεται.Ενας αερας συντροφευει το προσωπο μου και κανει τις σταλες των ματιων μου να κρυσταλλιζουν σαν διαμαντια πεφτοντας στα χερια μου.Εγω που καποτε μιλουσα για την θαλασσα τωρα κοιταω αλλου.Εγω που υμνουσα το φεγγαρι τωρα κοιταω την βροχη που ποτιζει την ψυχη μου.Διαφανο πεπλο η ομιχλη γυρω μου,υφαινει την ψυχη μου.Η νυχτα κλεβει την ανασα μου.Ενα φιλι στα χειλη το τελευταιο αντιο....Αλλαζω τον κοσμο στο ειπα?