......

Xαμηλωσα μεσα μου την ενταση της σιωπης,καθως σε ειδα να πετας το κατακοκκινο φορεμα της φωτιας απο πανω σου και να λαμπεις ολογυμνη στο φως του φεγγαριου,ποιο πολυ κι απ την θαλασσα που χρυσαφιζει.Το νυχτολουλουδο μυρισε ανοιξη μπροστα σου,ομως ησουν εσυ που η μυρωδια σου εσκιζε τον αερα.Πισω απ τα σημαδια που αφηνει ο χρονος πανω μου,ανοιξα την πορτα και ειδα οτι υπηρχε μελλον μεσα απ αυτην.Ο οριζοντας γυριζει πισω τα αστεγα ονειρα μου και σε βλεπω στην βροχη να χορευεις και να σαγηνευεις τις σταλες που πεφτουν και αγκαλιαζουν το κορμι σου.Τα ονειρα μου λιμνιασμενος ποθος,μεσα στο μονοτονο γκρι που γεμιζει χρωματα καθε φορα στην θυμηση σου.Αλλη μια φορα απεναντι απ τον καθρεφτη θα αντικρυσω τα βασανα της μερας και της νυχτας που μπαινουν μεσα στην ζωη των παραμυθιων και των γλυκων ονειρων.Η νεραιδα πεταξε απο μεσα μου αναλαφρα μαζι με τους παλμους της καρδιας μου και χαθηκε στο φορεμα τ ουρανου,ντυμενη στ αστερια....