ΓΟΡΓΟΝΑ

Εχεις αλλον παραδεισο ποια και γω την ιδια κολαση.Οπου και νασαι ομως θαμαι αγγελος της καρδιας σου.Εδωσες χρωμα στον αερα που ανεπνεα.Εδωσες σωμα σε καθε μου φαντασιωση,εδωσες φωνη σε καθε τι αφωνο...εδωσες χτυπο σε σταματημενη καρδια.Μια χουφτα αμμο στην ερημο μου την γεμισες νερο να ξεδιψασω,να ζησω λιγο παραπανω.Στο σωμα μου θα χαραξω χιλιες φορες το ονομα σου για να το βλεπεις απ οπου κι αν πετας.Δεν εχω αλλη αντοχη.Θελω να τρξω,να ξαναμπω μεσα στο παραμυθι,να συνατνησω ξανα την νεραιδα μου,ομως εχει παντου συρματοπλεγματα και ματωνω...Ξερω πως αν δεν ακουσω ξανα την φωνη σου να ξεπηδα απο παντου,αν δεν μου την φερει πισω ο ουρανος,τα ποταμια,τα πλοια,ο αερας,τοτε το νερο θα γινει λασπη στο στομα μου,τοτε η καρδια και η ψυχη μου θα νεκρωσουν.Θα γινω παλι ο αγγελος με τα φτερα πεσμενα και τα χερια δεμενα,να περιμενω στην επομενη ζωη μου να σε ξεβρασει η θαλασσα σαν γοργονα...

ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ

Τωρα ονειρευομαι κατω απο χαμηλα ταβανια,με ενα φεγγαρι σε αποκρουστικο σχημα.Ενα τιποτα ο κοσμος,απ τα κτιρια μεχρι τα παρκα,απ τους δρομους μεχρι τις θαλασσες.Το βαδισμα μου αναλαφρο,αλαβαστρινο,σαν φαντασμα αιωρειται και ψαχνει τις χαμενες αισθησεις...Την μυρωδια του βρεγμενου χρωματος,την εικονα των αστρων,την γευση του φιλιου,το περπατημα του ξυπολυτου στην αμμο.Το ξεφαντωμα της μεθης,το ανεμελο χαμογελακι,εστω και μισο.Καρδια μου πνιγμενη στ αγκαθια,η ανασα αγκομαχει να βγει στον αφρο της θαλασσας.Φιλι της ζωης απο τους φιλους που αγαπω και αγαπανε,νεραιδες που διωχνουν την θλιψη.Εσυ δεν ξερεις να δακρυζεις,εσυ μοναχα μισεις.Αντιστεκομαι στην δεινη του χρονου,της σκοτεινης οψης μου.Αντιστεκομαι ακομα